این مراسم که به همت طلاب واحد بین الملل مکتب نرجس (س) همه ساله برگزار می گردد امسال نیز با حضور طلاب و اساتید و خانواده های ایشان برگزار گردید.
در این مراسم استاد شایسته خو به ایراد سخنرانی با موضوع بصیرت حضرت اباالفضل العباس پرداخت. ایشان گفت جامعه جهانی امروز درگیر حوادث و پدیده هایی است که اگر نگاه هوشمندانه نسبت به آن نباشد چه بسا انسان را دچار رفتن به قشر اسفل السافلین می‌کند. نداشتن بینش و پس از آن تحلیل قوی و عمیق انسان را به هلاکت می رساند. در دوره کنونی به جهت تکنولوژی پیشرفته و ابزار فناوری، هوشیاری مقدار زیادی سقوط کرده است. سرعت بالای دریافت اطلاعات مثل دریای عظیمی است که از عمق بسیار کمی برخوردار است. در فضای مجازی که در واقع فضای حقیقی است، سرعت اطلاعات بسیار بالاست. امروز هوش مصنوعی دستیابی به بسیاری از اطلاعات را راحت کرده است اما متاسفانه درک عمیق و تحلیل درست به همان نسبت پایین آمده است و میزان بصیرت نسبت به اطلاعات بسیار کم است و اکثر مومنین به علت نداشتن سواد در این کار فریب می‌خورند.
ایشان افزود: حیات یعنی محور حوادث جامعه بشری نشویم و در این موج هضم و غرق نشویم بلکه آن را به کنترل در بیاوریم که بتوانیم جهت آن را عوض کنیم.
فلسفه حضور در مجلس اباعبدالله باز شدن دید ماست وبصیرت یک چیز است و نافذ بودن آن چیز دیگری. ترجمه سطحی نافذ یعنی در خشت خام چیزها را دیدن. حضرت عباس(ع) بصیرت داشت چنان که در مرجع سخنان من که زیارت ایشان به نقل از امام صادق (ع) است می‌بینید. زیارت کردن در واقع گفت و شنود بین زائر و مزور است.که در این گفت و شنود ما گفت را میشنویم و برای اینکه بفهمیم پاسخ را دریافت کرده ایم باید خودمان را بسنجیم. در زندگی قمر بنی هاشم اگر دقت کنیم ایشان در حرکت از مدینه به کربلا حتی یک مورد رفتاری نداشته‌اند بخواهد خودی نشان دهند و خطبه هم نخواندند در طول مسیر. این ادب در برابر ولی جامعه را نشان می دهد که اظهار نظر نمی کند. بسیاری از اظهارنظرهای ما بصیرت دزد است. ما به ادب در برابر ولی جامعه نیاز داریم یعنی اگر خلاف سلیقه و نظر ما نباشد یا حتی همسو هم باشد نباید چیزی بگوییم. اتفاق خطرناک جامعه کنونی این است که همه فکر میکنند همه چیز را میدانند و احساس بی نیازی می کنند که این احساس بی نیازی باعث طغیان می شود. یکی از چالش های آموزشی پس از کرونا احساس بی نیازی است.
امیرالمومنین نیز در زمان پیامبر سخنرانی نمی کردند امام حسین علیه السلام هم در زمان امام حسن علیه السلام همین طور. اینها جزو آداب متعلمین است که انسان را به دقت و نکته سنجی می رساند. پس اول خط هوشیاری و بصیرت در این است که جلوتر از ولی حرکت نکنیم در محضر او اظهار نظر نکنیم و اگر چیزی را می دانیم اظهار فضل نکنیم حتی به ذهن ما هم چنین کاری خطور نکند چه بسا که در این شرایط در دام شیطان افتاده ایم. حضرت ابوالفضل علیه السلام تنها یک بار آن هم در شب عاشورا سخن گفته اند و آن نیز زمانی بود که امام حسین خواستند بیعت شان را از همه بردارند و در آنجا حضرت عباس علیه السلام سخنی فرمودند که در نوع خودش نمونه است و فرمودند خدا نیاورد روزی را که ما زنده باشیم و شما نباشید. مردم آن زمان یکطور بهانه برای یاری نکردن ولی خود می آوردند و ما امروز به شکل دیگری بهانه می آوریم. ما الان خیلی راحت زندگی میکنیم و آمدن و نیامدن امام زمان دغدغه مان نیست. در حالی که حضرت عباس(ع) می فرمایند بدون امام زمان نمی توانند زندگی را تحمل کنند.
مهمترین، دقیق ترین و متقن ترین راهکار برای بینش عمیق پیدا کردن، ادب در برابر ولی خدا است که اگر ادب در برابر خدا نباشد در برابر ولی هم نخواهد بود. محصول این ادب بصیرت، وفاداری و... است. حضرت عباس(ع) در سراسر عمر تسلیم بودند و وفادار و صبور. امام حسین(ع) برای تربیت حضرت عباس(ع) سرمایه‌گذاری کرد و حضرت عباس شد مرکز ثقل حرکت عاشورا.توصیه می کنم زیارت امام صادق علیه السلام برای حضرت عباس(ع) را حتماً مطالعه کنید.
یکی دیگر از چیزهایی که ما را بصیر می کند بعد از ادب، صالح شدن و صالح بودن است، آن زمان است که به جرگه السلام و علینا و علی عباد الله الصالحین می پیوندیم.