1️⃣ دیدار پی‌درپی با آفرینش های هنری برجسته؛ اعم از هنرهای دیداری و شنیداری.
مطالعه آثار ممتاز و هنرمندان، ذوق افزاست. تماشا استعدادها را شکوفا می‌کند. نگاه دگرگون و منظر یابی هوشمندانه، ذهن را آزموده می‌کند و قلم را چالاک. هنر یعنی یافتن منظرهای نو برای دیدارهای تازه. آنگاه که در هنر دیگران خیره می‌شویم، همه دریچه‌های روح خود را گشوده‌ایم تا بر ما ببارد آن‌چه بر آفرینندگان باذوق باریده است.
2️⃣ مطالعه پیوسته و لذت‌جویانه‌ی شعر:
هرگونه شعری و از هر شاعری و به هر انگیزه ای. بی‌گمان برای نوقلمان و حتی برای آنان که عمری است قلم و نوشتن مونس شب و روزشان است، کیمیایی اثربخش تر از شعرخوانی و ختم دیوان‌های ممتاز شعر فارسی نیست. کمترین ارمغان شعر برای قلم نویسندگان، واژه است. همچنین ساختارهای نو و متفاوت برای جمله‌سازی و تزریق ذوق و قریحه به خواننده. هنگام شعرخوانی، انبوهی از فعل‌وانفعالات روحی و زبانی در ضمیر ما رخ می‌دهد که خود از آن بی‌خبریم؛ اما به‌هنگام نوشتن نامه‌ای برای دوست خود یا تحریر مقاله‌ای برای انتشار در مجله ای، همه آن‌چه ناآگاهانه از شهد شعر در جان خود کشیده‌ایم، ناآگاه سر برمی‌آورد و بر کاغذ می‌نشیند.
✍️کتاب درست بنویسیم، رضا بابایی، ص 23
┈••••✾•📚📚📚•✾•••┈
مرکز پژوهشی نرجس مشهد
https://eitaa.com/joinchat/1868824640C40d7b3deea