بسم الله الرحمن الرحیم
قال الله العظیم
«تَبْصِرَه وَ ذِكْرى لِكُلِّ عَبْدٍ مُنيبٍ»؛
برای هر بنده‌ای که ( به سوی حق) روی می‌آورد ،مایه‌ی بینش و پند باشد.
«وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً فَأَنْبَتْنا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصيدِ»؛
واز آسمان آبی پر برکت نازل کردیم ، پس به وسیله آن باغ ها و دانه‌های دروشدنی رویاندیم.
«وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَها طَلْعٌ نَضيدٌ»؛
و نیز درختان بلند خرما با خوشه‌های پر و برهم چیده.
«رِزْقاً لِلْعِبادِ ... »؛ تا رزق بندگان باشد. ... (قاف/ 8تا11)
زیبـایی و ارتقای معنوی خوبان
از آنجا که خداوند سبحان مربی و مدبر انسانهاست برای هر دسته‌ای مسیر رشد و کمال مخصوص تبیین نموده است تا کسی از قافله صعود الی‌الله باز نماند .
"منیبین" گروهی برجسته از کمال یافتگان هستند که ویژگی‌های ممتازشان بسیار دلنواز است از جمله این که: آرامش دارند، اهل انابه و رابطه با خداوند هستند ،از غیر خدا دل کنده‌اند، خدای سبحان کارها را برایشان آسان نموده ، قلبشان به سوی حق هدایت می‌شود ، ایمان و طمأنینه شان بالاست. نوبت گیری‌های مکرر در محضر الهی دارند و.... با چنین جایگاهی به نظر می‌رسد که تمام قله‌های کمال را طی کرده و دیگر نیازی به صعود ندارند اما وقتی در پرتو تابش انوار جان فزای قرآن کریم قرار می‌گیریم ، در می‌یابیم که این گونهنیست،مسیر رشد و دانش افزایی معنوی این دسته " عبد منیب" تأمل در زیبایی‌های آفرینش و شرکتدر کلاس زیبا شناسی هستی است .
با زانو زدن در چنین کلاسی بصیرت را که گام اول معرفت است بدست می‌آورند، برایشان توجه حاصل می‌گردد، چنین معجونی چون با گریه و انابه و عبودیت همراه می‌شود معجزه آفرین است و ترقی شان را در جاده کمال سرعت می‌بخشد.
در واقع خداوندی که " سریع الفیض"است همه را به فیض دعوت میکند ؛ فیض علمی ، فیض عملی و -کمالات اخلاقی تا با سرعت و سبقت به مقامات عالی دست یابند.
نکته اول: آیات فراوانی در قرآن کریم به نزول باران و روییدن نباتات اشاره دارد از جمله درسوره بقره/ ۲۲ می‌فرماید: "...أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَراتِ رِزْقاً لَكُمْ فَلا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ "
از آسمان آبی فرو فرستاد و به وسیله آن از میوه‌ها روزی برای شما بیرون آورد. در سوره لقمان آیه/۱۰ می‌فرماید: "وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَنْبَتْنا فيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَريم"
از آسمان ،آبی فرو فرستادیم پس در زمین انواع گوناگونی از گیاهان نیکو و پر ارزش رویاندیم .
آنچه درآیه مورد بحث ( قاف /۱۰) بیان شده است با همه آیات نظیرآن متفاوت است زیرا ماده" نَزَّلْنا"و"مُبارَك"به کار رفته است.
"مبارک" از ریشه برکت به معنای کثرت خیرات می‌باشد که سبب رویش‌های فراوان می‌گردد دقت در واژه" أَنْبَتْنا " لطافت کلام را بیشتر نمایان می‌سازد زیرا ( انبات ) به معنای رویاندن است ، بیرون آمدن چیزی از جایی با رشد ونمو.
آری باران وسیله حیات و برکت زمین می‌شود نابودی آفات ، رویش گیاهان ،جاری شدن چشمه ها و... همه از برکات آن است که با اراده الهی محقق می‌گردد.
باغ های میوه" جَنَّاتٍ " و دانه‌های قابل درو نظیر جو و گندم " حَبَّ الْحَصيدِ " از برکات این بارش های با ارزش است. " حصید " به معنای ( محصود – مقطوع ) است یعنی گیاهانی که کل ریشه از جا کنده شده و سپس سال بعد با بذر دوباره تولید می‌شود.
نکته دوم: سپس در آیه بعد می‌فرماید: همچنین نخل‌های بلند قامتی که میوه‌های متراکم دارند رویاندیم.
" وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَها طَلْعٌ نَضيدٌ " " باسِقاتٍ «" جمع " باسقه " به معنی مرتفع و بلند است" طَلْعٌ " به میوه خرما در آغاز پیدایش گفته می‌شود.
" نَضيدٌ " به معنی متراکم است مخصوصاً خوشه درخت خرما، هنگامی که درون غلاف قرار دارد کاملاً روی یکدیگر سوار و متراکم می‌باشد و زمانی که از غلاف بیرون می‌آید بسیار اعجاب انگیز است.
دستیابی خوشه‌های خرما بر بلندای قامت نخل به عنصر حیاتی آب ،شایان تأمل و درس آموزی است که دیده های بصیرت بین نظاره‌گر می‌باشد.
لازم به ذکراست که این پدیده‌های زیبا هرساله تکرار می‌شود ، روییدن گیاهان و سبز شدن درختان و....
شادابی و طراوت و شادی‌های فراوانی را با خود برای همگان به همراه می‌آورد.
نکته سوم: اگر کسی سئوال کند خداوند چرا این نباتات و درختان را آفرید پاسخ می‌شنود: برای روزی بندگان "رِزْقاً لِلْعِبادِ "
کلمه "رزق" به معنای هر چیزی است که بقاء موجودی بدان ادامه یابد.خداوند تدابیر بسیار وسیع و محیرالعقولی بکار برده است تا امکان زندگی فراهم گردد این قدرت بی نهایت، شایسته عبادت ، عبودیت، شکرگزاری و تکریم است.