هیچ عاملی برای تربیت و رشد به اندازه‌ی یاد مرگ سازنده نیست.
نمونه‌ی کوچک این مسأله، هشت سال جنگیدن در جبهه‌ها بود.
چه چیز باعث شده بود که این قدر فداکاری، گذشت، رأفت، اخلاق خوش، رعایت حقوق در زمان جنگ ایجاد شود؟
آیا جز این بود که دائم خودشان را در معرض مرگ می‌دیدند؟
کسی که می‌داند از پسِ امروز، فردایی هست، اعمال و اخلاقش درست می‌شود.
حسد، کینه، سوء ظن باعث تنگ شدن روح می‌شود. چه بسا این تنگی‌ها، قبر و آخرت ما را تنگ کند.
کسی که می‌خواهد سرباز امام زمان(عج) باشد باید سبک‌بار باشد. در وصف یاران حضرت ولی عصر(عج) چه زمان ظهور و چه زمان غیبت آمده که تمنای شهادت دارند؛ یعنی تعلقات ندارند. یعنی وابسته نیستند؛ لذا عرفای ما زمانی که می‌خواهند به شاگردشان دستور العمل بدهند، یکی از دستوراتشان مرگ‌اندیشی است.
این که بدانیم دنیای کنونی فانی است و ما چند صباحی در آن مهمان هستیم. برای هر کس این مهمانی در روز و ساعتی به پایان خواهد رسید؛ پس چه بهتر که سبک‌بار باشیم.
منبع: حجت الاسلام و المسلمین مسعود عالی، ماه‌نامه خانه خوبان، ش۱۴۷، ص۳۹