🔻بهشت و جهنم از امور غیبی و ماورایی هستند. از طرفی بچه ها تا حدود هفت سالگی جاندار پندارند و چیزی را که حس کنند، می فهمند؛ لذا در این سن، مطرح کردن امور غیبی برای آنها نهایتا توهماتی در ذهن آن ها ایجاد می کند که بعضاً اشتباه هستند؛ پس آموزش امور غیبی باید مناسب با درک و فهم بچه ها باشد.
🔻اگر در سن قبل از هفت سالگی قرار دارند، مناسب است برای آن ها فقط تلقینات مثبتی داشته باشیم: مثلاً به آن ها گفتن «لا اله الا الله» را آموزش دهیم و با تشویق آن ها، و لو با گفتن احسنت، خاطره خوشی در ذهن آن ها ایجاد کنیم.
🔻قدم بعد، وقتی است که بچه ها هفت سال اول را پشت سر می گذارند و درک بهتری نسبت به قبل دارند. در اینجا ما می توانیم این مفاهیم را با تجربیات به آن ها آموزش دهیم؛ مثلاً در مقابل او یک انار را دانه می کنیم، بعد از او سؤال می کنیم چه کسی توانایی قرار دادن دانه های انار سر جای خودشان را دارد؟ بله! او خداوند است که این قدر توانمند است.
🔺قدم پایانی زمانی است که بچه ها در سن نوجوانی قرار گرفته اند و از فهم و درک بالایی برخوردارند. در اینجا می توانیم آموزش مفاهیم غیبی و ماورایی را با علوم ذهنی محض شروع کنیم.
🔺نکته مهم این است که نباید از مفاهیم غیبی در سنین پایین به عنوان حربه تربیتی استفاده کرد.
🔺آیا اگر بچه سه ساله کار بدی کرد، خدا او را به جهنم می برد؟ نه! این یک دروغ است.
حجت الاسلام و المسلمین تراشیون
ماه نامه خانه خوبان، ش146، ص55