این‌که گفته می‌شود با آمدن پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم باب عذاب و نزول بلا بر امت اسلام تا روز قیامت بسته شده است، آیا حرف درستی است؟ آیا وقوع بلاهای طبیعی مانند، سیل، زلزله و طوفان را نمی‌شود از مصادیق نزول بلا و عذاب آسمانی خداوند دانست؟ به‌عبارت دیگر، علی‌رغم این مشرکان از پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌خواستند که آن حضرت از خدا بخواهد که اگر ادعای حضرت درست است، بر آن‌ها عذابی دردناک از آسمان فرو فرستد و آن‌ها را عذاب کند. چرا این خواسته آنان محقق نشد؟ ...
این‌که گفته می‌شود با آمدن پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم باب عذاب و نزول بلا بر امت اسلام تا روز قیامت بسته شده است، آیا حرف درستی است؟ آیا وقوع بلاهای طبیعی مانند، سیل، زلزله و طوفان را نمی‌شود از مصادیق نزول بلا و عذاب آسمانی خداوند دانست؟ به‌عبارت دیگر، علی‌رغم این مشرکان از پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌خواستند که آن حضرت از خدا بخواهد که اگر ادعای حضرت درست است، بر آن‌ها عذابی دردناک از آسمان فرو فرستد و آن‌ها را عذاب کند. چرا این خواسته آنان محقق نشد؟
قرآن کریم در سوره انفال آیه ۳۳ خطاب به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرماید: «وما کان الله لیعذبهم وأنت فیهم وما کان الله معذبهم وهم یستغفرون؛ (ای پیامبر) تا تو در میان آن‌ها (مردم) هستی خداوند آن‌ها را عذاب نخواهد کرد و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذابشان نمی‌کند.»
قرآن کریم این آیه را در جواب مشرکانی ذکر کرده که به پیامبر اشکال می‌کردند که اگر این آیات و سخن تو حق، و از جانب خداست، به خداوند بگو که بر ما عذاب نازل کند و از آسمان بر ما سنگ ببارد، قرآن کریم سخن آن‌ها را نقل می‌کند: «قالوا اللهمّ إن کان هذا هو الحقّ من عندک فأمطر علینا حجارةً من السماء أو ائتنا بعذاب ألیم»؛ پروردگارا اگر این آیات حق است و از جانب توست بارانی از سنگ از آسمان بر ما فرود آور یا عذاب دردناکی بر ما نازل بفرما. پندار مشرکان به‌خاطر تعصب و لجاجت بر این بود که دین اسلام صد درصد بی‌اساس است، لذا این سخنان را بر زبان جاری می‌کردند و گویا می‌خواستند چنین وانمود کنند به پیامبر که تو درباره پیامبران پیشین می‌گویی خدا امت آن‌ها را که به حرف پیامبرشان گوش نکردند و او را تکذیب کردند، به‌وسیله بارانی از سنگ یا طوفان‌های سهمگین و سیل خانمان برانداز عذاب کرد، اگر راست می‌گویی تو نیز چنین کن!
قرآن در پاسخ آن‌ها خطاب به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرماید: (ای پیامبر)! تا تو در میان آنان هستی خداوند آن‌ها را عذاب نمی‌کند و نیز تا استغفار می‌کنند، خدا عذابشان نمی‌کند. یعنی در حقیقت وجود پر برکت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم که «رحمة للعالمین است» مانع از این است که آن‌ها همانند اقوام پیامبران پیشین به‌صورت دسته‌جمعی عذاب شوند. سپس قرآن کریم اضافه می‌کند و می‌فرماید: تا موقعی که امت تو اهل استغفار باشند باز هم بر آن‌ها عذاب جمعی و ویران‌کننده نازل نخواهد شد.
در ذیل آیه هم در کتب اهل‌سنت و شیعه روایتی به این مضمون از ابن‌عباس از امام علی علیه‌السلام نقل شده است که: «کان فی الارض امانان من عذاب‌الله و قد رفع احدهما فدونکم الآخر فتمسَکوا به، اما الامان الذی رفع فهو رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و اما الامان الباقی فالاستغفار قال الله تعالی: «وما کان الله لیعذبهم...» در روی زمین دو وسیله امنیت از عذاب الهی بود یکی از آن‌ها که وجود پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بود برداشته شد ولی به دومی (استغفار) تمسک بجویید»، سپس آن‌حضرت آیه ۳۳ انفال را قرائت فرمودند. (نهج‌البلاغه / کلمات قصار و تفسیر ابن‌عربی/1/279.)
از آیه مذکور و حدیث فوق روشن می‌شود که وجود پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم که رحمةللعالمین است وسیله مؤثری برای امنیت امت اسلام و جامعه اسلامی در برابر بلاهای سخت و سهمگین است و پس از آن استغفار و توبه و روی آوردن به درگاه خداوندی نیز سبب مؤثر دیگری است.
روایات دیگری نیز داریم که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: «النجوم امان لاهل السماء واهل بیتی امان لاهل الارض... همان‌طوری که ستارگان امان برای اهل آسمان هستند اهل‌بیت من نیز امان برای اهل زمین هستند.» و امروز وجود مبارک حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف امان برای امت مسلمان و شیعیان از بلاها و عذاب دردناک هستند.
احمدبن اسحاق می‌گوید: بر امام حسن عسکری علیه‌السلام وارد شدم تا از ایشان درباره جانشین و وصی آن‌حضرت سؤال کنم، قبل از آن که سؤال کنم امام علیه‌السلام فرمود: ای احمدبن اسحاق خدا از روزی که حضرت آدم علیه‌السلام را خلق کرده تا روز قیامت زمین را خالی از حجت الهی قرار نداده به‌واسطه آن حجت الهی بلاهای سهمگین را از اهل زمین دفع می‌کند. (کمال‌الدین و تمام‌النعمه/۳۸4)
در اصول کافی جلد 2 از امام باقر علیه‌السلام روایتی نقل شده است که آن حضرت قاریان قرآن و تلاوت‌کنندگان قرآن را سه قسم فرمودند و درباره دسته سوم چنین می‌فرمایند: «... و رجل قرأ القرآن فوضع دواء القرآن علی داء قلبه فاسهر به لیله واظمأ به نهار وقام به فی مساجده و تجافی عن فراشه فباولئک یدفع الله العزیز الجبار البلاء وباولئک یدیل الله عزوجل من الاعداء و باولئک ینزل الله عزوجل الغیث من السماء...» کسی که قرآن را بخواند و داروی شفابخش آن را بر دل بیمار خود نهد و شب‌ها را بیدار بماند و روزها روزه بدارد و قرآن را در مساجد به پادارد و شب زنده‌دار باشد. خداوند عزیز به‌خاطر وجود چنین افرادی بلا را از اهل زمین دفع می‌کند و هم‌چون طاغیان و قوم ستمگر پیشین مانند قوم فرعون وعاد وثمود آن‌ها را هلاک نخواهد کرد. و به‌وسیله این افراد خداوند عزوجل شر دشمنان اسلام را دفع می‌کند و به‌خاطر وجود آن‌ها است که خداوند باران را از آسمان بر اهل زمین فرود می‌آورد... (اصول کافی/٢/ کتاب فضل قرآن باب نوادر/ ح1)
وجود مبارک امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف گل سر سبد این گروه می‌باشد تا وقتی ارتباط مسلمانان با امام عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ادامه داشته باشد مشمول دعای آن حضرت و لطف و رحمت خداوند قرار خواهیم گرفت.
لازم به ذکر است اگر امت اسلام به دستور قرآن عامل نباشند و نیز اهل استغفار و توبه نباشند و امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف خویش را به فراموشی بسپارند طبق آیه ۳۳ سوره انفال و مجموع این روایات مذکور هیچ‌گونه مصونیتی در برابر مجازات‌های سنگین و عذاب دردناک که عامل آن برخی از گناهان می‌باشد نخواهند داشت و این مجازات‌ها به شکل حوادث دردناک طبیعی و یا جنگ‌های خانمانسوز و ویرانگر و یا سلطه اشرار و ظالمان آشکار خواهد شود.
منبع: پایگاه مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام
قرآن کریم در سوره انفال آیه ۳۳ خطاب به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرماید: «وما کان الله لیعذبهم وأنت فیهم وما کان الله معذبهم وهم یستغفرون؛ (ای پیامبر) تا تو در میان آن‌ها (مردم) هستی خداوند آن‌ها را عذاب نخواهد کرد و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذابشان نمی‌کند.»
قرآن کریم این آیه را در جواب مشرکانی ذکر کرده که به پیامبر اشکال می‌کردند که اگر این آیات و سخن تو حق، و از جانب خداست، به خداوند بگو که بر ما عذاب نازل کند و از آسمان بر ما سنگ ببارد، قرآن کریم سخن آن‌ها را نقل می‌کند: «قالوا اللهمّ إن کان هذا هو الحقّ من عندک فأمطر علینا حجارةً من السماء أو ائتنا بعذاب ألیم»؛ پروردگارا اگر این آیات حق است و از جانب توست بارانی از سنگ از آسمان بر ما فرود آور یا عذاب دردناکی بر ما نازل بفرما. پندار مشرکان به‌خاطر تعصب و لجاجت بر این بود که دین اسلام صد درصد بی‌اساس است، لذا این سخنان را بر زبان جاری می‌کردند و گویا می‌خواستند چنین وانمود کنند به پیامبر که تو درباره پیامبران پیشین می‌گویی خدا امت آن‌ها را که به حرف پیامبرشان گوش نکردند و او را تکذیب کردند، به‌وسیله بارانی از سنگ یا طوفان‌های سهمگین و سیل خانمان برانداز عذاب کرد، اگر راست می‌گویی تو نیز چنین کن!
قرآن در پاسخ آن‌ها خطاب به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرماید: (ای پیامبر)! تا تو در میان آنان هستی خداوند آن‌ها را عذاب نمی‌کند و نیز تا استغفار می‌کنند، خدا عذابشان نمی‌کند. یعنی در حقیقت وجود پر برکت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم که «رحمة للعالمین است» مانع از این است که آن‌ها همانند اقوام پیامبران پیشین به‌صورت دسته‌جمعی عذاب شوند. سپس قرآن کریم اضافه می‌کند و می‌فرماید: تا موقعی که امت تو اهل استغفار باشند باز هم بر آن‌ها عذاب جمعی و ویران‌کننده نازل نخواهد شد.
در ذیل آیه هم در کتب اهل‌سنت و شیعه روایتی به این مضمون از ابن‌عباس از امام علی علیه‌السلام نقل شده است که: «کان فی الارض امانان من عذاب‌الله و قد رفع احدهما فدونکم الآخر فتمسَکوا به، اما الامان الذی رفع فهو رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و اما الامان الباقی فالاستغفار قال الله تعالی: «وما کان الله لیعذبهم...» در روی زمین دو وسیله امنیت از عذاب الهی بود یکی از آن‌ها که وجود پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بود برداشته شد ولی به دومی (استغفار) تمسک بجویید»، سپس آن‌حضرت آیه ۳۳ انفال را قرائت فرمودند. (نهج‌البلاغه / کلمات قصار و تفسیر ابن‌عربی/1/279.)
از آیه مذکور و حدیث فوق روشن می‌شود که وجود پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم که رحمةللعالمین است وسیله مؤثری برای امنیت امت اسلام و جامعه اسلامی در برابر بلاهای سخت و سهمگین است و پس از آن استغفار و توبه و روی آوردن به درگاه خداوندی نیز سبب مؤثر دیگری است.
روایات دیگری نیز داریم که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: «النجوم امان لاهل السماء واهل بیتی امان لاهل الارض... همان‌طوری که ستارگان امان برای اهل آسمان هستند اهل‌بیت من نیز امان برای اهل زمین هستند.» و امروز وجود مبارک حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف امان برای امت مسلمان و شیعیان از بلاها و عذاب دردناک هستند.
احمدبن اسحاق می‌گوید: بر امام حسن عسکری علیه‌السلام وارد شدم تا از ایشان درباره جانشین و وصی آن‌حضرت سؤال کنم، قبل از آن که سؤال کنم امام علیه‌السلام فرمود: ای احمدبن اسحاق خدا از روزی که حضرت آدم علیه‌السلام را خلق کرده تا روز قیامت زمین را خالی از حجت الهی قرار نداده به‌واسطه آن حجت الهی بلاهای سهمگین را از اهل زمین دفع می‌کند. (کمال‌الدین و تمام‌النعمه/۳۸4)
در اصول کافی جلد 2 از امام باقر علیه‌السلام روایتی نقل شده است که آن حضرت قاریان قرآن و تلاوت‌کنندگان قرآن را سه قسم فرمودند و درباره دسته سوم چنین می‌فرمایند: «... و رجل قرأ القرآن فوضع دواء القرآن علی داء قلبه فاسهر به لیله واظمأ به نهار وقام به فی مساجده و تجافی عن فراشه فباولئک یدفع الله العزیز الجبار البلاء وباولئک یدیل الله عزوجل من الاعداء و باولئک ینزل الله عزوجل الغیث من السماء...» کسی که قرآن را بخواند و داروی شفابخش آن را بر دل بیمار خود نهد و شب‌ها را بیدار بماند و روزها روزه بدارد و قرآن را در مساجد به پادارد و شب زنده‌دار باشد. خداوند عزیز به‌خاطر وجود چنین افرادی بلا را از اهل زمین دفع می‌کند و هم‌چون طاغیان و قوم ستمگر پیشین مانند قوم فرعون وعاد وثمود آن‌ها را هلاک نخواهد کرد. و به‌وسیله این افراد خداوند عزوجل شر دشمنان اسلام را دفع می‌کند و به‌خاطر وجود آن‌ها است که خداوند باران را از آسمان بر اهل زمین فرود می‌آورد... (اصول کافی/٢/ کتاب فضل قرآن باب نوادر/ ح1)
وجود مبارک امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف گل سر سبد این گروه می‌باشد تا وقتی ارتباط مسلمانان با امام عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ادامه داشته باشد مشمول دعای آن حضرت و لطف و رحمت خداوند قرار خواهیم گرفت.
لازم به ذکر است اگر امت اسلام به دستور قرآن عامل نباشند و نیز اهل استغفار و توبه نباشند و امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف خویش را به فراموشی بسپارند طبق آیه ۳۳ سوره انفال و مجموع این روایات مذکور هیچ‌گونه مصونیتی در برابر مجازات‌های سنگین و عذاب دردناک که عامل آن برخی از گناهان می‌باشد نخواهند داشت و این مجازات‌ها به شکل حوادث دردناک طبیعی و یا جنگ‌های خانمانسوز و ویرانگر و یا سلطه اشرار و ظالمان آشکار خواهد شود.
منبع: پایگاه مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام
برگرفته از هفته نامه افق حوزه، نشریه پرس و جو شماره 505