🔸سوگواری و عزاداری برای اموات در اسلام بیش از آن که جنبه فردی و تخلیه روح داشته باشد، حالتی است ارزشمند که پایه های روابط اجتماعی را در امت اسلام محکم تر می سازد و با مشارکت مسلمانان در مراسم عزا و تشییع جنازه و نماز گزاردن بر آن و دعا کردن در حق میت و به خاک سپردن او وحدت و همبستگی روحی و اجتماعی در آنها به شدت تقویت می شود و جایگاه ایشان را به سطح بالایی از توانمندی و قدرت ارتقا می بخشد.
🔹میان مراسمهای عزاداری مسلمانان چه شیعه و چه سنی در پیش از واقعه کربلا و پس از آن تفاوت چشم گیر وجود دارد. شهادت امام حسین(ع) و اصحابش در روز عاشورا، شکل و حقیقت سوگواریهای مسلمین را دگرگون ساخت و به آن حرکت و جهت خاص و متعالی بخشید. از امام جعفر صادق(ع) نقل شده است: «گریه و ناله در هر مسئله ای به جز در آنچه به شهادت حسین بن علی(ع) مربوط می شود، برای بنده مکروه و ناپسند است، اما شخص در گریه بر سیدالشهدا(ع) پاداش دارد.»
🔸این روایت برای عزاداری امام حسین(ع) حالتی استثنایی تصویر کرده و میان آن و دیگر انواع سوگواری تفاوتهای بسیار نهاده است. اگر چه شیوه های عزاداری در اسلام قید و بندهایی خورده و گریه و ناله و فریاد بیش از حد، مکروه دانسته شده، اما در اظهار غم و ماتم در عزای حسین بن علی(ع) این مسئله نه تنها منع نشده که انجام آن، شخص را در مسیر اجر و پاداش الهی قرار می دهد.
🔹از این رو در روایت ائمه شیعه(ع) بر اقامه عزای امام حسین(ع) در مواقع مختلف تأکید و اصرار شده که شاعران و مرثیه سرایان، اندوه و گریه شوندگان را برانگیزند و افراد با خانواده های خود در سوگواریهای حسینی شرکت نمایند.
✍️ فصلنامه فرهنگ زیارت، مقاله آداب و رسوم عزاداری اربعین در عراق امروز، ص 139
┈••••✾•📚📚📚•✾•••┈
مرکز پژوهشی نرجس مشهد
https://eitaa.com/joinchat/1868824640C40d7b3deea