🔸عقل، فطرت و دین در یک مسیر، پیوسته، یکدیگر را محافظت و برای برقراری و ثبات دیگری تلاش می‌کنند. در واقع، شکوفایی فطرت با شناخت، اعتقاد و عمل به آموزه های توحیدی محقق می شود.
🔸اگر مربی در تربیت دینی به قرار گرفتن دین در مسیر عقل و فطرت توجه نداشته باشد، تربیت دینی سرانجامی به جز تربیت عاریه ای نخواهد داشت که در آن پیش از رساندن متربی به سرمایه های درونی طبیعی اش باشد ذوق و شوق خیرجویی، حقیقت طلبی، عشق به دین، کمال، جمال و،... او را مجبور به دستمایه های تصنعی بیرونی نموده، با روشهایی مانند عادت، تلقین، تحکیم و،... ازبیرون وادار می‌کند که ادای حقیقت جویی و کمال طلبی و... را درآورد واین چیزیجز شخصیت و هویتی ساختگی نیست.
🔸 از سوی دیگر، ارزش انسانی در این است که وجود انسان فرمان دهد و انسان نیز خود اجرا کند. پس آنچه در تربیت دینی مهم تلقی می شود، تعمیق بخشی به معارف دینی و جوشش رفتارها از نهاد افراد و فعال شدن روحیه ی بندگی در فرد می باشد؛ روحیه ای که همزاد آفرینش انسان در عمق جان و فطرت انسانی نهفته است.
🔸رسالت تربیت دینی، فراهم ساختن بستری است، برای شکوفایی و فعلیت بخشیدن این روحیه. با تعمق بخشی و درونی سازی، دینداری و تدین، جزیی از شخصیت جدایی ناپذیر شخص می شود. با این شخصیت بهنجار اسلامی، انسان در مسیر اهداف نهایی خلقت قرارگرفته، به کمال نهایی و سعادت حقیقی خویش نائل می شود.
🔸بررسی تربیت دینی با چنان هدف والایی در عصر کنونی، به خصیصه های پست مدرن از جایگاه ویژهای برخوردار است.
📙مجله طهورا،شماره7،ص107
📣 برای مطالعه بیشتر مقاله به لینک زیر مراجعه نمایید
www.namayenarjes.com
┈••••✾•📚📚📚•✾•••┈
مرکز پژوهشی نرجس مشهد
https://eitaa.com/joinchat/1868824640C40d7b3deea