امام جواد(علیه السلام) بر این باور بود که آیات الهی باید در جامعه فراگیر شود و تمام مسلمانان در گفتار و رفتار و استدلال‌های روزمره خود از قرآن و معارف بلند آن بهره گیرند
به همین جهت سعی می‌کرد در گفتگوها و معاشرت و برخورد با مردم از آیات قرآن استفاده کند.
داستان زیر نمونه ای از این حقیقت است:
حضرت جواد(ع) در داشتن تمام صفات زیبای اخلاقی و انسانی سرآمد خوبان روزگار بود
پارسایی، علم و دانش، بخشندگی‌اش موجب شده بود با القاب جواد، تقی، مرتضی و منتجب شناخته شود.
قاسم بن محسن می‌گوید: در سفری که به مکه رفته بودم در راه به شخص مستحقی برخورد کردم، از من چیزی خواست و من هم یک قرص نان به او صدقه دادم، سپس به راه خود ادامه دادم.
در راه گردباد تندی وزید و عمامه‌ام را با خود برد. من هر چه تلاش کردم نفهمیدم به کدام سمت برد.
هنگام بازگشت در مدینه به حضور امام جواد(ع) رفتم، امام به من فرمود: ای قاسم! عمامه‌ات را در راه باد با خودش برد؟ گفتم: بلی
امام(ع) به خادم خود فرمود: برو عمامه قاسم را بیاور و او عیناً عمامه خودم را برایم آورد.
من با شگفتی تمام به حضرت عرضه داشتم: ای پسر رسول خدا! این عمامه چگونه به دست شما رسید.
امام(ع) پاسخ داد: تو در راه، به مستمندی صدقه دادی و خداوند احسان تو راپذیرفت و به شکرانه آن، عمامه‌ات را به تو برگرداند.
حضرت جواد(ع) در ادامه سخن خویش این آیه را قرائت کرد: « ٌ إِنَّ اللَّهَ لا يُضيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنين» (توبه/120)
مینا شمخی- نصره باجی
منبع: فصلنامه بینات، ش91، ص73
برای مطالعه بیشتر به نمایه نرجس مراجعه شود:
www.namayenarjes.com