منبع : پژوهش نامه اخلاق،تابستان 90 سال 4،ش 12،ص 76

سیدحسین نصر به نقل از علامه طباطبایی می گوید: در کوه های البرز در شمال تهران پیاده روی می کردیم؛ تازه نماز صبح را به جا آورده بودیم و معنویت و سادگی عمیقی در فضا و طبیعت اطراف موج می زد. علامه فرمود :کافی است دو نفر انسانِ تهی از معنویت، انسان هایی که نماز نمی خوانند و هیچ گونه پیوند و همدلی با طبیعت ندارند، اینجا بیایند. آنگاه خواهید دید طبیعت ناگهان چگونه زیبایی معنوی اش را پنهان خواهد کرد.

چند دقیقه بعد همین طور شد و دو نفر با ظاهری متجدّد از پیچ کنار رودخانه سر رسیدند که ناگهان جو تغییر کرد؛ گویی چیزی از نظر پنهان شد. درست مثل اینکه فردی نامحرم وارد منزل مسلمانی سنتی بشود که زنان به سرعت چادر به سر می کنند تا زیبایی شان را از دید او مخفی دارند. علامه لبخندی زدند و فرمودند: وقتی نامحرمان قدم به حیطه قدسی طبیعت می گذارند، طبیعت کُنه زیبایی اش را از آنان مستور می دارد.