🔻امر به معروف و نهى از منكر يك قانون تعبّدى مثل نماز يا روزه نيست كه البته حكمت و فلسفه و اثرى دارد
ولى به ما مربوط نيست كه ببينيم اگر اثرِ خودش را مى بخشد انجام بدهيم و اگر اثر خودش را نمى بخشد انجام ندهيم.
🔻به ما گفته اند شما نماز را به هر حال بايد بخوانيد. اين در اختيار تو نيست.
تو نمى توانى حساب كنى كه اين نماز اثر دارد يا اثر ندارد. تو بايد تحت اين فرمول و قاعده بخوانى.
🔻ولى امر به معروف و نهى از منكر را بشر بايد با منطق خودش اداره كند؛
يعنى هميشه در كارها بايد روى آن نتيجه اى كه بايد بر آن مترتّب شود حساب كند.
نيرو مصرف مى كنى، مايه مصرف مى كنى، امر به معروف و نهى از منكر مى كنى،
ولى حساب كن ببين تو در اين كار چقدر به نتيجه و هدف مى رسى.
🔻- بنابراین - اگر ما در جايى امر به معروف و نهى از منكر مى كنيم،
يك سرمايه مالى يا جانى يا لااقل يك سرمايه وقتى و زمانى مصرف مىكنيم
ولى يقين داريم كه كوچكترين اثرى نمىبخشد يا اثر معكوس مى بخشد،
آيا باز بايد انجام بدهيم؟
نه.
- این سخن - خيلى حرف منطقى و درستى است.
🔻اين منطق در مقابل منطق خوارج است که امر به معروف و نهی از منکر را امری تعبدی همانند نماز می دانستند .
📙مجموعه آثار استاد مطهری، ج17، ص: 303
┈••••✾•📚📚📚•✾•••┈
مرکز پژوهشی نرجس مشهد
https://eitaa.com/joinchat/1868824640C40d7b3deea