هر ساله با فرارسيدن ماه محرم، شور و شيدايي هم فرامي‌رسد و در كوي و برزن، كودك و بزرگ، مرد و زن، راهي خيمه‌هاي سوگواري مي‌گردند تا ارادت خويش را دوباره اعلام نمايند. در اين ميان، همراهي فرزندان با عاشقان حسيني حكايتي ديگر دارد و مراقبتي ويژه مي‌طلبد؛ چرا كه هر نوع اشتباه در معرفي فرهنگ عاشورايي به فرزندان، ارتباط نسل آينده را با اين سرمايه سترگ به مخاطره مي‌اندازد. ازاين‌رو، توجه به چند نكته مهم است:
1. پيوند شور و شعور
همسان با رشد احساس حسيني در كودكان، بايد آماده پاسخگويي به پرسش‌هاي آنان درباره حماسه حسيني و كم و كيف آن بود. بر اين اساس، چه نيكوست اگر هر هيئتي، بخشي از سرمايه‌گذاري خود را روي انتشار معارف اين حماسه بزرگ به زبان كودكان اجرايي سازد و نيروپروري را به شايستگي به انجام رساند.
2. پرهيز از روضه‌هاي مكشوف
بسياري از بزرگان از ارائه روضه‌هاي مكشوف، مثل مثله شدن برخي از ياران امام حسين عليه السلام در روز عاشورا و مانند آن براي بزرگسالان هم پرهيز مي‌كنند. اين مهم درباره كودكان از ظرافت بيشتري برخوردار است؛ زيرا تصوير‌سازي ذهني آنها از چنين روضه‌هايي بسيار قوي‌تر بوده، در پاره‌اي از موارد به وحشت و ترس‌هاي بيمارگونه تبديل مي‌شود. ازاين‌رو، در جمعي كه كودكان هم در آن حضور دارند، ملاحظه اين نكته روان‌شناختي مهم است.
3. پرهيز از طولاني‌سازي
حوصله كودكان به فراخور جنب و جوشي كه دارند و فضاي حاكم بر جلسه متفاوت است، ولي وجه اشتراك آن در كم بودن خلاصه مي‌شود. نبايد كودك را همانند يك بزرگ‌سالِ مبادي آداب در نظر گرفت و در كنار طولاني ساختن جلسه سخنراني و سوگواري، آنها را از هر نوع گفت‌وگو و تحركي بازداشت، بلكه بايد فرصتي براي خروش بجا پديد آورد و جلسات را متناسب با ظرفيت‌ها تنظيم كرد.
منبع: ابراهیم اخوی، فصلنامه اشارات، پاییز 93.